A importancia de non apresurarse á hora de facer valoracións e xuízos poderá darnos unha visión da realidade moito mellor e máis exacta.
En voz de Sonia quedades con
"SETE RATIÑOS CEGOS" de Ed Young
Lembrade que acompaña o texto, por se alguén se anima a ler, antes, durante ou despois da escoita.
SETE
RATIÑOS CEGOS de Ed Young
Un
día sete ratiños cegos atoparon algo moi raro á porta da súa
cova. Como non vían non sabían o que era e decidiron investigar.
O
luns Ratiño Vermello foi pescudar. Era o primeiro que unha resposta
quería atopar.
-É
unha columna. Non hai dúbidas. -. Pero ninguén o creu.
O
martes Ratiño Verde foi pescudar. Era o segundo e unha resposta
quería atopar.
-Non
– dixo ratiño Amarelo o mércores cando saíu a explorar- .Évos
unha lanza!
Pero
ninguén o creu.
Ratiño
Morado saíu o xoves a indagar.
-Que
dicides? É un enorme cantil. Menos mal que non me caín.
Ratiño
Laranxa foi o quinto en saír. Era venres e ao pouco dixo así:
-É
un abanico. Non hai dúbida. Sentín como se movía e facía aire.
Pero
como crelo a el ?
Ratiño
Azul saíu o sábado. El era o sexto. E tan pronto volveu dixo:
-É
unha corda. Non sei como vos puidestes confundir?
Pero
os outros non estaban de acordo e puxéronse a discutir:
_É
unha columna.
-É
unha cobra.
-É
unha lanza.
-É
un cantil.
-É
un abano.
-É
unha corda.
O
domingo saíu Ratiño Branco. Atopou algo moi raro, moi raro. Subiu
por un lado e baixou polo outro. Foi ata o cumio e baixou polo outro
lado de aquilo tan raro, tan raro.
Ahhh!
Agora o teño claro. Xa sei que é e todos tedes razón:
-É
firme coma unha columna.
-É
flexible coma unha cobra.
-É
afiado coma unha lanza.
-É
ancho cama un cantil.
-Produce
vento coma un abano.
-E
é forte coma unha corda.
Pero
todo xunto isto tan raro, tan raro.... É un elefante!
E
cando os outros ratiños fixeron o mesmo percorrido que Ratiño
Branco viron que tiña razón. O que pensara que era unha columna
soamente recorrera unha pata. O que pensara que era unha cobra
andivera pola trompa. O que falara da lanza estivera nun colmillo. O
do cantil andivera polo lombo. O que falaba do abano estivera ao
lado dunha orella e o que falaba da corda atopara coa cola.
Agora
todos “vían”
que aquilo era un elefante.
MORALEXA:
Se
soamente observas as partes
Dirás
sempre tonterías.
Pero
se chegas ao todo
Falarás
con sabedoría.
Ningún comentario:
Publicar un comentario